The Millionaire Next Door

Zakonet e milionerëve të vërtetë i bëjnë të mos duken fare të tillë

Rezultatet e studimit 20-vjeçar nga Thomas J. Stanley dhe William D. Danko për popullsinë e pasur amerikane nxjerrin në pah dy fakte befasuese.

E para është se shumë njerëz që jetojnë në lagje të pasura dhe ngasin makina të shtrenjta nuk janë veçanërisht të pasur; e dyta është se shumë familje milionerë jetojnë një jetë shumë të ngjashme me atë të njerëzve normalë, të ciltët jetojnë në të njëjtën shtëpi për tridhjetë vjet dhe ngasin një makinë të dorës së dytë.

Këta janë ato që dy studiuesit i kanë quajtur milionerë të derës ngjitur.

Për të kuptuar këto të dhëna, së pari duhet të braktisim paramendimin e lidhur me figurën e milionerit, që është stereotipi i shpenzimeve të harxhuara të rrethuara nga mallra luksoze të krijuara artistikisht nga TV dhe revista: në kundërshtim me atë që na mësohet, pasuria nuk është sinonim i të ardhurave, shpenzime të larta dhe të çmendura por i pasurive të akumuluara.

Nga kjo rrjedh që edhe me të ardhura të larta, nëse mbahet një stil jetese shumë e shtrenjtë, mund të mos jesh aspak i pasur; përkundrazi, hulumtimi thekson se si pasuria shpesh është rezultat i punës dhe kursimeve të një jete të tërë dhe jo të një stili jetese të shfrenuar.

Në përputhje me këtë të vërtetë, profili i milionerit ‘’të derës ngjitur’’ është përgjithësisht një person i moshës mesatare që jeton mesatarisht, pa shpenzuar për tu treguar, pasi ka punuar si pronar i një biznesi të vogël gjatë gjithë jetës së tij.

Shpesh këta janë amerikanë të gjeneratës së parë, të cilët kanë jetuar në të njëjtin qytet gjithë jetën e tyre dhe janë martuar vetëm një herë. Milioneri i portës ngjitur jeton në të njëjtën lagje me njerëzit e rregullt dhe është një kursimtar kompulsiv.

Ajo që është me interes të madh për të gjithë ne është se milionerët e derës ngjitur tregojnë se nuk ka shumë ndryshim midis jetës së tyre dhe asaj të një personi me pasuri mesatare.

Ajo që është akoma më interesante, është se pasuria e kësaj shtrese popullsie mund të arrihet nga shumë individë të një gjenerate të vetme, duke studiuar sjelljen e tyre dhe duke respektuar disa rregulla dhe këshilla.

Hulumtimi ka nxjerrë në pah disa emërues interesantë të përbashkët në zakonet dhe karakteristikat e milionerëve të derës ngjitur dhe ndër kryesoret janë:

1. Një mënyrë jetese nën mundësitë efektive.

2. Menaxhimi i parave dhe energjisë në mënyrë efikase për të krijuar më shumë pasuri.

3. Bindja se pavarësia financiare është më e rëndësishme sesa t’i tregosh pasurinë dikujt.

4. Asnjë ndihmë financiare nga familjet prejardhëse.

5. Fëmijët e rritur, plotësisht të pavarur ekonomikisht.

Duke ndjekur këto rregulla dhe duke iu afruar këtyre karakteristikave, secili prej nesh mund të sigurojë pavarësinë dhe një pleqëri të lumtur pa shqetësime ekonomike.

Mendësia e milionerëve duhet të jetë e akumulimit të mrekullueshëm

Sidoqoftë, çështja është më komplekse. Jo të gjithë kanë atë që duhet për tu bërë milioner dhe dallimi qëndron në mendësinë që pasqyrohet më pas në vendimet e biznesit dhe në jetën e përditshme.

Në fakt, hulumtimi tregon se si në botën e të pasurve, individët mund të ndahen në dy kategori kryesore, përkatësisht PAW (Prodigious Accumulators of Wealth, Akumulatorët e Mrekullueshëm të Pasurisë) dhe UAW (Under Accumulators of Wealth, Nën Akumulatorët e Pasurisë) të parët janë ata që dinë se si të grumbullojnë pasuri, të tjerët kategoria e atyre që grumbullojnë shumë pak.

Ju mund të jeni PAW ose UAW në të gjitha nivelet shoqërore; kjo do të thotë që për shembull edhe një avokat që ka të ardhura shumë të larta mund të jetë UAW nëse ka një mënyrë jetese shumë të shtrenjtë që nuk e lejon të grumbullojë pasuri.

Nga ana tjetër, një zjarrfikës i thjeshtë me një qasje PAW i cili menaxhon mirë financat e tij dhe ruan mënyrën e duhur të jetesës mund të grumbullojë një pasuri të rëndësishme, duke u bërë më i pasur se një avokat në planin afatgjatë.

Studimi gjithashtu tregon se, nga njëra anë, ka shumë PAW të pasur të gjeneratës së parë, pasuria e akumuluar priret të zhduket brenda dy ose tre brezave, veçanërisht në rastin e familjeve emigrante. Kjo është koha mesatare për të vënë në lëvizje amerikanizimin dhe zakonin e konsumizmit ekstrem, i cili njihet në tërësinë e medtodikave të punës së UAW.

Rregulli i parë i akumulimit të pasurisë është të jesh kursimtar

Sekreti i parë i atyre që arrijnë të grumbullojnë pasuri është në të gjitha rastet e studiuar mbajtja e një stili jetese të kursyer. Kjo ndikon në çdo aspekt të jetës së përditshme, duke u bërë veçanërisht e dukshme në shpenzimet personale.

Për shembull, studimi tregon se shumica e milionerëve të derës ngjitur, nuk shpenzojnë shumë në rroba, këpucë ose pajisje: Më shumë se 50% e njerëzve të pasur të anketuar nuk paguanin kurrë më shumë se 399 dollarë për një kostum serioz, 140 dollarë për një palë këpucë ose 100 dollarë për një orë.

Përkundrazi, statistikat tregojnë se shumica e blerësve të rrobave dhe aksesorëve të shtrenjtë vijnë nga radhët e të pasurve por jo milionerëve. Çështja qendron pikërisht këtu për t’u bërë milioner nuk kanë rëndësi vetëm të ardhurat, por mënyra e të menduarit – PAW ose UAW – në të cilën përfshihesh.

Për këtë arsye, nuk është çudi për një menaxher i cili mund të fitojë 200,000 dollarë në vit por harxhon shumë për të treguar status quo-në e tij të mos bëhet kurrë milioner, ndërsa një çift i zakonshëm punëtorësh me kalimin e viteve mund të bëhen, duke arritur përfundimisht pavarësinë e plotë ekonomike.

Në mënyrë që të arrijnë këtë pavarësi ekonomike për veten dhe familjen, milionerët e derës ngjitur, bëjnë sakrifica dhe janë shumë të disiplinuar. Të pasurit e rinj kombinojnë kapacitete të shkëlqyera kursimi me të ardhura mesatare-të larta, nuk u japin rëndësi paraqitjes dhe kufizojnë shpenzimet ditore.

Për ta bërë këtë në baza ditore, ata zbatojnë disa sjellje nga të cilat mund të marrim një shembull për të përmirësuar situatën tonë:

• Buxhetojnë çdo vit për të gjitha shpenzimet e tyre, përfshirë ushqimin dhe veshmbathjen. Ata që nuk e bëjnë, zakonisht e imponojnë veten drejt një gjendje të ngushtë, në mënyrë që të sigurohen se nuk do të shpenzojnë shumë.





• E dinë saktësisht sasinë e shpenzimeve të familjes për secilën kategori dhe për këtë arsye janë në gjendje të kontrollojnë shpenzimet në detaje. Nuk është rastësi që hulumtimi tregon qartë se vetëm një përqindje e vogël e milionerëve kanë në dispozicion karta krediti të nivelit të lartë, ndërsa shumica dërrmuese përdorin ato me rreze të ulët ose të mesëm.





• Kanë ide shumë të qarta për qëllimet ekonomike dhe sigurinë financiare dhe arritja e tyre i bën ata më të lumtur se mesatarja.





• Investojnë kohë duke planifikuar të ardhmen e tyre ekonomike. Janë planifikues të aftë dhe kurdoherë që është e mundur përpiqen të vazhdojnë biznesin e tyre dhe investimet e tyre në të njëjtën kohë.

Një pikë tjetër e rëndësishme në ruajtjen e një stili jetese të kursyer gjithashtu ka të bëjë me lagjen e zgjedhur. Një lagje normale dhe mesatare lejon milionerët e derës ngjitur të ndiejnë edhe më pak presionin e konkurrencës me fqinjët dhe familjet e tjera dhe gjithashtu një hipotekë më të ulët mbi shtëpinë është një shans për të grumbulluar më shumë para dhe për të paguar më pak taksa prone.

Grumbullimi i pasurisë kërkon kohë, energji dhe para në planifikim

Një faktor tjetër vendimtar në akumulimin e pasurisë është mënyra në të cilën harxhohet koha, energjia dhe paratë. PAW si akumulues të mrekullueshëm të pasurisë kanë ndër zakonet e tyre më shumë kohë të shpenzuar për planifikimin e mirëqenies së ardhshme ekonomike.

Duke marrë si shembull dy burra të së njëjtës moshë, nivel ekonomik dhe profesion, por qasje të ndryshme ndaj parave (një PAW dhe një UAW), ndryshimet në investimin e kohës dhe energjisë janë të qarta.

PAW i shikon paratë si një pasuri që nuk duhet harxhuar kurrë dhe për këtë arsye kërkon kohë për të planifikuar, buxhetuar dhe jetuar me kursim, ndërsa UAW shpesh nuk e ka idenë se si po shpenzohen paratë.

Shumë herë pika kryesore është edhe familja. Në rastin e PAW çdo shpenzim planifikohet në një çift nga gruaja dhe burri në një mënyrë të kujdesshme, duke u përpjekur t’i vendosni paratë në sektorë të dobishëm për akumulim, të tilla si pasuri të paluajtshme ose investime.

Ndërsa, në familjen UAW shpenzimet shpesh bëhen nga anëtarët në mënyrë të pavarur, pa ditur saktësisht se kush po shpenzon shumë dhe për çfarë.

Lloji i shpenzimeve në rastin e dytë mund të duket i rëndësishëm në një vështrim të shpejtë, siç janë pushimet e shtrenjta ose makinat luksoze, të cilat shpesh pësojnë një zhvlerësim të ndjeshëm me kalimin e kohës.

Ky shembull paraqet një të vërtetë të rëndësishme; për të qenë në gjendje të lini mënjanë pasurinë, është e nevojshme të jeni plotësisht të vetëdijshëm për shpenzimet e shtëpisë. 

Vetëm në këtë mënyrë do të jetë e mundur të kontrollohen, vlerësohen dhe kur është e nevojshme, të kufizohen ato. Për të filluar, mund të jetë një praktikë e mirë të kontrolloni se sa shpenzoni në një muaj dhe më pas të përpiqeni të lini mënjanë 15% të asaj që ka mbetur para taksave për t’u grumbulluar dhe më pas për t’u investuar.

Një ndryshim tjetër në kohën dhe investimin e energjisë midis PAW dhe UAW është në kohën e shpenzuar për vendosjen e blerjes së diçkaje të shtrenjtë, siç është një makinë e re.

Ata të dy e shohin veten si gjuetarë ofertash, por ndërsa UAW investon shumë kohë dhe burime për të kërkuar të gjitha informacionet e disponueshme në lidhje me një makinë që do të paguajë shtrenjtë gjithsesi, PAW ka shumë të ngjarë të blejë një model nga disa vjet më parë me një çmim shumë të volitshëm dhe nuk do t’i duhet të bëjë kaq shumë kërkime, përveç se të sigurohet që është një investim i mirë.

Së fundmi, koha e përdorur në planifikimin ekonomik është gjithashtu e dukshme në investime. Nga hulumtimi është e qartë se shumica e milionerëve të derës ngjitur janë investitorë, por joaktivë në bursë.

Këta individë kryejnë më pak veprime por më të kujdesshme, të vendosura me kujdes me kalimin e kohës pas studimeve të thelluara. Koha e investuar nga PAWs për të bërë investime është mesatarisht 8.4 orë në muaj, ndërsa ajo e UAWs është 4.6 orë në muaj dhe ky faktor ndikon shumë në efektivitetin e investimeve.

Me pak fjalë, planifikimi paguan dhe PAW-të e dinë këtë.

Rrethi vicioz i konsumizmit mund të fillojë me një makinë luksoze

Mund të duket e parëndësishme dhe e çuditshme, por një faktor që i dallon ata që grumbullojnë pasuri nga ata që nuk grumbullojnë, ka të bëjë me llojin e makinës që ata kanë. Shumica e milionerëve nuk drejtojnë makina të shtrenjta, në të vërtetë, i shmangin ato.

Blerja e një makine të shtrenjtë jo vetëm që bie në kontrast me konceptin e jetës së kursyer, por nxit një mekanizëm në të cilin për të përmbushur status quo-në, një person fillon të dëshirojë pjesë të tjera për të përfunduar enigmën e pasurisë, duke e gjetur veten shpejt me një mënyrë jetese mjaft larg asaj fillestare.

Është i ngjashëm me shembullin e prindërve të pasur që i japin fëmijës së tyre një shtëpi në një lagje të shtresës së lartë. Ata që jetojnë në këto zona ndjehen të detyruar të shpenzojnë më shumë për t’u integruar dhe për të vazhduar me makinat luksoze, orenditë luksoze dhe shkollat ​​private të fqinjëve. Prindërit, në vend që t’i bëjnë një nder fëmijës, padashur e kanë futur atë në një makinë konsumiste nga e cila vështirë se do të mund të dalë. 

Milioneri i derës ngjitur, e di se cikli vicioz i konsumizmit mund të fillojë nga modeli i gabuar në mes. Kjo është arsyeja pse sipas statistikave nga hulumtimi i milionerëve amerikanë, shumica kanë një makinë në pronësi, por nuk e kanë ndryshuar në dy vitet e fundit. Jo vetëm kaq, 50% e kampionëve milioner nuk kanë shpenzuar kurrë më shumë se 29,000 dollarë për një makinë. Madje 20% nuk ​​kanë shpenzuar kurrë më shumë se 19,950 dollarë.

Një amerikan mesatar shpenzon më shumë se 21,000 dollarë mesatarisht në një makinë të re. Nëse i vendosim këto shifra në perspektivë, do të bëhet mjaft e qartë se si milionerët mbeten milionerë dhe jo-milionerët, megjithëse me të ardhura të larta, nuk bëhen.

Midis milionerëve amerikanë ekzistojnë lloje të ndryshëm blerësish makinash. Midis tyre ka përfaqësues të atyre që blejnë makina të reja, siç mund të pritet dhe atyre që blejnë makina të përdorura për një çmim edhe më të ulët.

Kategoria e parë shpesh mbështetet tek shitësit e besuar, të cilët në shumicën e rasteve janë gjithashtu klientë. Megjithatë, e dyta është një kategori më vete dhe mjaft e veçantë. Këta janë milionerë që blejnë edhe makina të përdorura të markave të rëndësishme duke pritur dy ose tre vjet nga dalja në treg.

Kjo kategori përkon në pjesën më të madhe me atë të milionerëve dhe kursimtarëve super PAW, të cilët shpesh shihen nga UAW si të një niveli më të ulët shoqëror edhe nëse në të vërtetë ata kanë një pasuri më të madhe.

Jo vetëm kaq, por këta milionerë shfrytëzojnë stilin e jetës së UAW, e cila për të ruajtur statusin duhet të ndryshojë makinat çdo disa vjet për të zotëruar gjithnjë modelin e fundit, duke blerë makinat e përdorura të kësaj të fundit me një çmim shumë të zhvlerësuar krahasuar me atë fillestar.

Të kesh ndihmë financiare nga prindërit dhe të kesh fëmijë në ngarkim e bën të vështirë grumbullimin e pasurisë

Ekziston një faktor shumë i rëndësishëm që ndryshon jetën e atyre që janë bërë milioner: quhet economic outpatient care (fjalë për fjalë ndihmë ekonomike ambulatore) dhe përbëhet nga ndihma në para që njerëzit e pasur u japin familjarëve të rritur, kryesisht fëmijëve dhe nipërve dhe mbesave. Kjo praktikë e përhapur luan një rol vendimtar në trajnimin e milionerëve të rinj dhe rrëzimin e të tjerëve.

Në kundërshtim me besimin e njohur, hulumtimi mbi milionerët amerikanë tregon se ata që marrin para dhe pasuri nga prindërit dhe gjyshërit grumbullojnë më pak se ata që nuk marrin. Kjo ndodh pavarësisht nga fakti që një djalë apo nip i milionerëve ka një probabilitet një në pesë të bëhet vetë milioner, përkundrejt shansit një në tridhjetë e një individi që nuk rrjedh nga një familje milionerësh.

Kjo ka arsye mjaft specifike. Së pari, ata që dhurojnë para për të rinjtë mendojnë t’i ndihmojnë ata të hyjnë në botë me këmbën e djathtë, pa e kuptuar që në shumicën e rasteve nuk është kështu. Në të vërtetë është mënyra më e mirë për t’i bërë ata të varur nga pasuria e familjes dhe për këtë arsye më pak produktive.

Thjesht imagjinoni një individ të cilit i jepen fondet për të hapur një biznes dhe i cili financohet nga prindërit dhe gjyshërit pa patur kurrë nevojë të vërtetë për të fituar.

Pa dyshim që drejtimi i këtij projekti do të jetë më i ngadaltë, sepse nuk ka nevojë reale dhe rrjedhimisht puna do të jetë më e pakët, ashtu si fitimet dhe akumulimi i pasurisë. Përkundrazi, sipërmarrësi i cili duhet të investojë të gjitha pasuritë e tij të fituara me zor në biznes do të ketë më shumë ambicje në zhvillimin e tij; për të është e domosdoshme që të ecë. 

Nga kjo rrjedh se marrja e parave dhe pasurisë në çast, si një dhuratë, të bën më pak produktiv dhe konkurrues.

Jo vetëm kaq, ka edhe katër të vërteta të tjera:

1

Ata që marrin para dhe pasuri si dhurata kanë më shumë gjasa të konsumojnë sesa të kursejnë dhe investojnë. Shpesh dhurata është pika e hyrjes në makinerinë e konsumizmit.

Për shembull, një shtëpi në një zonë të pasur sjell nevojën e dërgimit të fëmijëve në shkolla private. Por dërgimi i fëmijëve në shkolla private do të thotë të shpenzosh më shumë që të ndihen mirë dhe ndoshta për të bërë donacione, etj.

2

Ata që ndihmohen ekonomikisht nga familja shpesh nuk bëjnë dallimin midis pasurisë së tyre dhe të prindërve të tyre. Në shumicën e rasteve fëmijët mendojnë se pasuria e prindërve të tyre është e tyre dhe ashtu sillen me atë pasuri.

3

Ata që marrin ndihmë financiare nga anëtarët e familjes bëhen më të varur nga zgjidhjet e kredisë. Duke menduar se herët a vonë do të vijë trashëgimia, është më e lehtë të biesh përsëri në zgjidhje të menjëhershme kredie dhe të shpenzosh paratë e nesërme sot.

4

Ata që janë mësuar të ndihmohen në mënyrë periodike ekonomikisht, zakonisht investojnë më pak para në tregun e aksioneve sesa ata që nuk marrin.

Nëse të ndihmosh familjen tënde me dhurata parash dhe pasuri nuk është një mënyrë e mirë, cila është mënyra më e mirë për të ndihmuar më të vegjlit në familje pa shkatërruar jetën e tyre?

Milionerët e derës ngjitur nuk kanë dyshime.

Së pari dhe më kryesorja duhet investuar në arsimin shkollor dhe gjithashtu në krijimin e një ambienti në të cilin qëllimet personale dhe iniciativa shpërblehen, ashtu si dhe udhëheqja dhe përgjegjësia. Kjo është mënyra e vetme për të shmangur dembelizmin e fëmijës duke i bërë ata skllevër të një jete të varur nga pasuria e prindërve të tyre.

Fëmijët e rritur të milionerit të derës ngjitur janë të pavarur

Në një moment të jetës së tyre, sidomos kur vjen pleqëria, milionerët e derës ngjitur, do të duan të ndajnë pasurinë e tyre. Një nga pikat e dala në pah gjatë hulumtimit është se kur fëmijët janë të vegjël është e qartë se ndarja do të bëhet në mënyrë të barabartë por kur ata rriten gjërat ndërlikohen.

Milionerët shpesh nuk e ndajnë pasurinë në mënyrë të barabartë midis fëmijëve të tyre, por priren të japin pjesë më të vogla për fëmijët më të suksesshëm financiarisht dhe pjesë më të mëdha për të papunët ose amvisat. Në veçanti, vajzat zakonisht marrin pjesën më të madhe të pasurisë.

Kjo ndodh për dy arsye kryesore:

1. Për të njëjtën punë dhe pozicion, gratë janë më të pa favorizuara ekonomikisht në botën e punës dhe prindërit milionerë e dinë mirë këtë.





2. Shpesh gratë në familje të pasura inkurajohen të mos kenë një karrierë të tyren dhe të mbeten amvisa, duke u kujdesur për burrin dhe fëmijët.

Pabarazia e trajtimit në aspektin e trashëgimisë mund të bëhet një problem shumë serioz, duke sjellë grindje familjare, xhelozi dhe krijimin e varësisë trashëgimore të fëmijëve nga prindërit e tyre.

Në familjet më të mira ‘’milionere të derës ngjitur’’ kjo ndodh më rrallë sepse fëmijët inkurajohen të jenë të pavarur dhe të shkathët që në moshë të vogël.

Këtu janë rekomandimet që ata kanë dhënë për të mbajtur paqen midis fëmijëve të tyre dhe për t’i bërë ata të pavarur:

1. Nuk u thonë se vijnë nga një familje e pasur, për të mos shkaktuar mekanizma UAW, fëmijët e milionerëve të derës ngjitur nuk rriten duke menduar se janë më të pasur se të tjerët.





2. Pavarësisht se sa i pasur mund të jesh, është gjithmonë mirë t’i mësosh fëmijët të praktikojnë një mënyrë jetese të kursyer dhe të disiplinuar.





3. Sigurohen që fëmijët të mos zbulojnë se vijnë nga një familje e pasur derisa të kenë arritur qëllimet e tyre dhe të bëhen të pavarur financiarisht.





4. Shmangin deklaratat dhe diskutimet mbi trashëgiminë para fëmijëve dhe nipërve dhe mbesave në mënyrë që të mos kenë më pas probleme për shkak të një pasaktësie ose harrese, duke shkaktuar beteja për trashëgimi në familje.





5. Asnjëherë nuk përdorin paratë si pjesë e negociatave familjare, ndoshta për të bindur një fëmijë të bëjë diçka ose të sillet në një mënyrë të caktuar.





6. Nuk ndërhyjnë në vendimet e jetës së fëmijëve të rritur, por i lënë të lirë të zgjedhin rrugën e tyre, partnerin e tyre, zakonet e tyre





7. Asnjëherë nuk garojnë me fëmijët, veçanërisht përsa i përket akumulimit ekonomik.





8. Gjithmonë mbajnë mend se fëmijët janë individë më vete, të ndryshëm nga prindërit dhe si të tillë ata mund të kenë dëshira dhe interesa përveç grumbullimit të pasurisë dhe krijimit të pasurive.





9. Gjithmonë vendosin theksin tek arritjet e fëmijëve dhe kurrë në simbolet e thjeshta të suksesit dhe luksit.





10. Ju mësojnë fëmijëve se ka gjëra me më shumë vlerë sesa paratë.

Të gjithë ne mund të bëhemi milionerët e derës ngjitur me disiplinë dhe përkushtim

Duke marrë shkas nga rezultatet e këtij studimi dhe nga zakonet e përshkruara qartë në të, secili prej nesh mund të aspirojë një pasuri me më shumë se gjashtë zero, me kusht që të çlirohemi nga paragjykimi që lidh figurën e milionerit me manjatin harxhues me rezidencën në Beverly Hills dhe makinat luksoze që na kanë ngulitur mediat.

Sekreti i vërtetë është në disiplinën dhe edukimin në kursim, në modesti dhe në kuptimin e kursimit. Bërja e një individi PAW, i cili di të grumbullojë pasuri dhe t’i thotë jo tundimit për t’u bërë një UAW duke shpenzuar të gjitha të ardhurat në një jetë të kujdesshme, fillon me familjen dhe arsimin.

Është një lloj të menduari që të gjithë mund ta mësojmë, duke arritur më në fund kënaqësinë, qetësinë dhe si përfundim, lumturinë e pavarësisë ekonomike.