Lean In

Problemi i vërtetë me shoqërinë tonë është se ekziston (ende) një mungesë e barazisë midis burrave dhe grave

Për dekada çështja e barazisë ka qenë në qendër të debateve të shumta, lëvizja feministe ka nxjerrë në dritë nevojën për t’i parë gratë si të barabarta me burrat. E megjithatë kalimi nga fjalët në vepra, nga qëllimet në fakte është i ngadaltë, ndonjëherë i bllokuar.

Rezultati është që burrat janë akoma ata që sundojnë dhe drejtojnë botën. Gratë që ulen pranë burrave, të cilët kanë pasur qasje në poste prestigjioze, janë një pakicë shumë e dobët për të përmbysur trendin.

Madje ka vende në të cilat grave nuk u njihen të drejtat themelore dhe të patjetërsueshme. Prandaj ka ende shumë punë për të bërë që premtimi për barazi të shndërrohet në barazi efektive.

Duhet të luftohen paragjykimet (për shembull, një grua herët a vonë do të bëhet nënë) dhe konsideratën e ulët mbi aftësitë reale të grave (paragjykimi se ato janë më emocionale).

Pagat, për të njëjtin rol, janë të ndryshme. Trashëgimitë e lashta e paraqesin ende  martesën si përparësi në jetën e një gruaje, një hap i domosdoshëm për të krijuar një jetë të lumtur dhe produktive.

Grave u besohet ende përgjegjësia pothuajse ekskluzive për kujdesin ndaj fëmijëve dhe kujdesin në shtëpi. Kur një grua thotë se është në pritje të një fëmije, “urimeve” i shtohet edhe pyetja “po tani si do t’ia bësh me punën?”, duke nënvizuar pamundësinë e mbajtjes së punës dhe familjes.

Një grua që zgjedh një karrierë, nga ana tjetër, shihet me sy të keq dhe etiketohet si karrieriste, egoiste dhe e pamëshirshme.

Çështja është komplekse, por mbetet aktuale në nevojën për t’iu kundërvënë një trendi që penalizon gratë.

Nëse të gjithë së bashku, burrat, gratë dhe kompanitë, do të bëheshin më të ndjeshëm dhe do të angazhoheshin për të siguruar që gjithnjë e më shumë gra do të plotësonin rolet kryesore, shoqëria do të ishte më e drejtë. Të kesh më shumë gra si udhëheqëse do të nënkuptonte të krijosh hapësirë ​​për pikëpamje të ndryshme, të përmirësosh kushtet e të gjitha grave duke dëgjuar nevojat e tyre.

Burri dhe gruaja arsyetojnë dhe reagojnë ndaj problemeve në mënyra të ndryshme

Shumë studime nxjerrin në pah dhe konfirmojnë një ndryshim thelbësor midis burrave dhe grave. Dallimi ka të bëjë si me perceptimin mbi veten, ashtu edhe me perceptimin shoqëror.

Nëse një burrë, për shembull, e tregon veten ambicioz, të tjerët do ta vlerësojnë atë për shkathtësinë e tij.

Nëse një grua në vend të kësaj tregon të njëjtat karakteristika, do të thotë se aspiron për poste prestigjioze, ajo do të gjykohet dhe ndoshta do të mënjanohet duke paguar shoqërisht për diçka që duhet të jetë e ligjshme dhe e natyrshme. Fuqia dhe suksesi janë karakteristika që zakonisht pranohen vetëm për burrat. Gruas ende i kërkohet të ndjekë familjen.

Gratë janë gjithashtu kritike, kanë një perceptim më të ashpër të vetvetes sepse e gjykojnë performancën e tyre më keq sesa ç’është në të vërtetë, ndryshe nga burrat që gëzojne edhe kur performancat e tyre janë standarde.

Një burrë gjatë përshkrimit të suksesit të tij do të lartësojë cilësitë e tij të lindura ndërsa një grua do t’ia atribuojë suksesin e saj faktorëve të jashtëm, duke thënë se ka punuar shumë dhe fortë, ose se ka pasur ndihmën e duhur nga të tjerët.

Për të justifikuar një gabim ose një dështim në vend, burri pa u kujdesur shumë do të thotë se nuk ka studiuar sa duhet, ndërsa gruaja do të mendojë se nuk është e aftë, se ajo nuk ka cilësitë e duhura për t’u marrë me situatën.

Në fund të fundit, gruaja duhet të kapërcejë paragjykimet e shumta që e bëjnë atë të humbasë kohë dhe energji. Kur një burrë fillon të përqendrohet në mënyrën se si t’i qaset një biznesi, gruaja pyet veten nëse dhe si t’i afrohet një karriere. Ndërsa burrat kërkojnë përgjigje duke bërë pyetje ose në përballje të përgjithshme, gratë kërkojnë leje dhe ndihmë.

Duhet një dialog i hapur dhe i sinqertë që burrat të lejojnë gratë në dhomat e pushtetit dhe me durim, t’u japin atyre hapësirën e merituar.

Gratë duhet të kenë guximin të hapen duke kuptuar se të pyeturit nuk është shenjë dobësie, por një hap i parë drejt zgjidhjes së problemeve

Të folurit është çelësi i zgjidhjes së problemeve, është një mënyrë për të larguar ankthin dhe stresin dhe rifillimi gjithmonë nga një pikënisjeje.

Të gjesh guxim për të folur me shefat e tu për të treguar gjëra që nuk janë në rregull ose që mund të përmirësohen nuk është e lehtë. Një grua mund të duket kërkuese, ankuese dhe në kërkim të ndihmës; mund të keqkuptohet shumë lehtë. Përveç guximit, pra, duhet edhe besim tek bashkëbiseduesi.

Sandberg tregon kur shkoi të flasë me Page-in dhe Brin-in nga Google për të kërkuar hapësira parkimi rozë për gratë shtatzëna. Deri në atë moment asnjë prej tyre, përfshirë Sandberg, nuk kishin menduar ndonjëherë për nevojën për të patur hapësira të përshtatshme parkimi për gratë. Kërkesa e tij u pranua menjëherë dhe u njoh si e drejtë.

Nëse Sandberg nuk do të kishte guximin të pyeste, mbase nevoja për një vend parkimi do të ishte kthyer në një problem, në planin afatgjatë një burim stresi dhe rrjedhimisht, arsye për sëmundje të fshehura.

Gratë duhet të mësojnë të pyesin, duke e ditur shumë mirë që të pyeturit nuk është shenjë dobësie, por më tepër një mundësi e cila hap horizonte të reja.

Të kesh guxim për të treguar se çfarë është e gabuar ose mund të përmirësohet nuk është e vetmja gjë, gratë duhet gjithashtu të fillojnë të flasin për frikën e tyre, të tilla si ajo e një shtatzënie të mundshme që mund të vendosë të njëjtën punë në rrezik.

Fatkeqësisht ka shumë pengesa të brendshme.

Gratë frenohen apriori. Që në moshë të vogël e dinë se do të duhet të zgjedhin midis punës ose familjes dhe kur më në fund ta gjejnë veten në botën e punës, e dinë që herët a vonë do të vijë zgjedhja. Kjo është arsyeja pse heqin dorë, shmangin ngritjen e dorës, nuk kanë vetëvlerësim dhe nuk insistojnë.

Ato e dinë që puna dhe familja janë kryesisht të papajtueshme. Sipas Sandberg, tani është koha për t’u mbështetur, duke e menduar si një shëtitje kolegësh dhe jo si një konkurs. Çështja për të cilën do të diskutojmë nuk është vështirësia e pajtimit të shtëpisë dhe punës, por më tepër të kuptuarit të artit të vetë-sabotimit që nuk na lejon të ecim përpara. Mënyra e vetme për të arritur pozicione prestigjioze është kapërcimi i barrierave të brendshme që ulin pritshmëritë e vetes për të rehatuar burrat.

Prishja e barrierave që parandalojnë gratë të rriten profesionalisht: roli i partnerit

Megjithëse të pakta, ka gra që “ulen në tryezën e pushtetit” pranë burrave. Do të thotë se është e mundur, dhe do të thotë që karriera dhe familja janë të pajtueshme me organizimin dhe planifikimin.

Që një grua të arrijë ato rezultate, duhet të rifitojë vetëvlerësimin, të lërë mënjanë hezitimin dhe frikën nga gjykimet e të tjerëve, por mbi të gjitha të vendosë një marrëdhënie të barabartë me partnerin e saj për një ndarje të barabartë të detyrave të shtëpisë.

Të bësh të mundur që partneri ta marrë seriozisht pjesën e tij të punëve të shtëpisë është një nga çelësat për të qenë më pak e stresuar me sindromën “Unë i bëj të gjitha”.

Gruaja duhet ta dijë që nuk është vetëm sepse mund të mbështetet. Nga ana tjetër, duhet t’i lërë të tjerët të veprojnë. Një nga defektet më të mëdha të grave është tendenca për perfeksionizëm. Nëse ajo mund të pranojë që partneri i saj kujdeset për punët e shtëpisë sipas metodës së tij, atëherë ai do të jetë gjithnjë e më i motivuar për të bërë më shumë ndërsa ajo do të jetë më mirënjohëse për ndihmën. Po kështu, kujdesi për fëmijët duhet të ndahet.

Për të mësuar të qendrosh e ulur në atë tavolinë, duhet të luftosh frikën

Frika është armiku kryesor i shumë iniciativave të lëna mënjanë. Frika mund të jetë shumëplanëshe. Përveç frikës së të folurit për të rrëfyer atë që është e gabuar, gruaja përjeton frikën e përballjes. Të pasurit frikë nga gjykimi i të tjerëve është një frikë për t’u braktisur, ashtu si edhe të mos u pëlqyerit për zgjedhjet e bëra, frika e të dhënit një përshtypje të keqe, të mos qenit në nivelin e duhur, por edhe të qenit shumë e lodhur.

Një grua duhet të trajnojë veten për të ndërmarrë rreziqe, sepse janë këto që e lejojnë të shkojë më tej dhe të krijojë mundësi për veten e saj.

Në fakt, trajnimi për të mos pasur frikë do të thotë edhe të jesh në krah të kompanisë me rrezikun e të qenit e papëlqyer. Që disa gjëra të ndryshojnë, nuk mund të pretendohet që t’iu pëlqesh të gjithëve. Në një përpjekje për të kënaqur të gjithë ose pothuajse të gjithë, përjashtohet ndryshimi i nevojshëm. Kush nuk do që të rrezikojë përfundon duke ngecur.

Pa frikë, një grua mund të ndjekë suksesin profesional dhe kënaqësinë personale.

Tema tjetër shumë e diskutuar është pohimi. Që një grua të arrijë një pozitë prestigjioze, duhet të kultivojë mirësi dhe vendosmëri. Të qenit i mirë në një botë mashkullore nuk jep gjithnjë rezultat. Mirësia e vetme, e stisur me buzëqeshje, mund të merret si nënshtrim, një formë e heqjes dorë ose pranimi për shembull të pabarazisë së pagave. Gruaja duhet të shtojë këmbënguljen që vlerësimet, komentet dhe dyshimet e saj më në fund të dëgjohen dhe të merren në konsideratë.

Sindroma e “Bukuroshes së Fjetur”

Një nga trashëgimitë më të dëmshme që kanë marrë gratë është ideja se ato duhet të shpëtohen nga një princ simpatik dhe për këtë arsye suksesi i tyre përcaktohet nga dikush tjetër.

Në sferën profesionale, ky qëndrim përkthehet në shpresën se dikush do ta vërejë punën e bërë mirë dhe do ta shpërblejë personin me një kurorë të bukur në kokë. Në realitet, megjithatë, nuk është e thënë që puna e vështirë do të njihet dhe shpërblehet, kështu që duhet të vazhdoni të rrezikoni, duke kërkuar sfida të reja dhe duke kërkuar ngritje në detyrë.

Të pyeturit me një buzëqeshje dhe vendosmëri mund të gjenerojë rezultate, askush nuk do të vijë dhe do ta vendosë kurorën në kokë pa një kërkesë.

Ana tjetër e së njëjtës sindromë është të kërkosh me çdo kusht një mentor, dikë të cilit t’i besosh fatin për të ndihmuar dhe mbështetur në procesin e rritjes. Të kesh një mentor ose një sponsor në fakt ka rëndësi thelbësore në përparimin e karrierës, por siç argumenton Sandberg, nuk është e sigurtë që do të gjesh dikë sepse zgjedhja është e ndërsjellë dhe ndërtohet një marrëdhënie besimi.

Sandberg, për shembull, thotë se ajo është e lumtur të këshillojë dikë kur shikon një embrion në rritje që ia vlen të lindë dhe ta shohë të rritet. Kur gratë në mënyrë unike i kërkojnë një personi tjetër t’i mentorojë ato, kjo gjeneron një siklet i cili nuk e arrin qëllimin e tij.

Mëmësia është tema e nxehtë që kërkon përqendrim

Një nga çështjet më të vështira për një grua ka të bëjë me mëmësinë, qoftë sepse mund të shihet si një ndërprerje nga pikëpamja e karrierës, ashtu edhe sepse të panjohurat që rrjedhin nga amësia janë të shumta. Asnjë planifikim nuk mund t’i qëndrojë paparashikueshmërisë së prindërimit dhe një grua mund të ketë frikë nga pasojat duke mos ditur se si do të jetë.

Megjithatë, sipas Sandberg, ekzistojnë tre pika kryesore mbi të cilat duhet menduar.

Flisni hapur me shefat për projektet e ardhshme në mënyrë që të ndjeheni të lirë në vetëdijen e shprehjes së dyshimeve, frikës dhe çdo nevoje. Me një dialog konstruktiv, zgjidhjet mund të gjenden së bashku, duke ditur që nuk i keni kufizuar opsionet tuaja të zgjedhjes në një mënyrë irracionale.

Asnjëherë mos zgjidhni dorëheqjen, nuk është rruga e duhur. Përkundrazi, koha e mëmësisë mund të jetë koha e duhur për të ngritur nivelin. Një person i cili është i kënaqur me punën e tij do të jetë i lumtur të kthehet në lojë menjëherë pas lindjes. Vendimi nëse do të kthehen apo të qëndrojnë në shtëpi për të qenë nënë do të jetë në përpjesëtim të drejtë me shkallën e stimulit dhe kënaqësisë së marrë.

Qëllimi i Sandberg është të kthehen në punë sepse jo vetëm që është e menaxhueshme, por është e rëndësishme që gratë të kenë të njëjtat mundësi si burrat.